Cień gejszy

"Cień gejszy" Anny Klejzerowicz zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Historia Emila Żądło, charyzmatycznego dziennikarza o niezwykłej intuicji, wciągnęła mnie od pierwszych stron. Jego spokojne życie w Gdańsku zostaje nagle zakłócone, gdy ktoś podszywa się pod niego na forach internetowych, zostawiając tajemnicze komentarze dotyczące japońskich drzeworytów. Zaintrygowany, Emil rozpoczyna prywatne śledztwo, które prowadzi go do odkrycia niezwykłych powiązań między zagadkowymi zgonami w Trójmieście a historią drzeworytów.

Klejzerowicz mistrzowsko łączy wątki kryminalne z pasjonującą lekcją historii. Intryga jest świetnie skrojona, a klimat niepokojący i tajemniczy. Autorka tworzy niesamowicie sugestywne obrazy, które sprawiają, że trudno oderwać się od książki. Szczególnie zaintrygowała mnie historia namiętnej miłości pięknej gejszy i niemieckiego oficera marynarki, której tragiczny finał łączy się z aktualnymi wydarzeniami.

Podoba mi się, jak Klejzerowicz splata zagmatwane historie z przeszłości z teraźniejszością, tworząc pasjonującą opowieść, w której każdy szczegół ma znaczenie. To nie tylko świetna powieść kryminalna, ale również podróż w świat japońskich tradycji i przeznaczenia.

Warto również podkreślić, jak autorka zgrabnie buduje napięcie i prowadzi czytelnika przez meandry fabuły. Każdy rozdział przynosi nowe zwroty akcji i odkrycia, które wciągają coraz bardziej. Postać Emila Żądło jest niezwykle interesująca – jego determinacja, inteligencja i intuicja sprawiają, że jest on bohaterem, z którym łatwo się utożsamić i któremu chce się kibicować.

"Cień gejszy" to także doskonałe połączenie fikcji literackiej z realiami historycznymi. Anna Klejzerowicz z ogromnym wyczuciem wplata wątki dotyczące japońskiej kultury i tradycji, co dodaje książce głębi i egzotyki. Opisy drzeworytów, gejsz oraz dawnej Japonii są niezwykle plastyczne i wprowadzają nas w zupełnie inny świat.

Nie sposób nie wspomnieć o warstwie emocjonalnej powieści. Historia miłości gejszy i niemieckiego oficera jest poruszająca i tragiczna, co dodaje całej opowieści dramatyzmu. Z kolei obecne wydarzenia w Trójmieście, splecione z tajemnicami przeszłości, tworzą skomplikowaną i fascynującą mozaikę.

Podsumowując, "Cień gejszy" Anny Klejzerowicz to książka, która zachwyca nie tylko intrygującą fabułą i ciekawymi postaciami, ale również bogactwem historycznych i kulturowych odniesień. To powieść, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, dostarczając jednocześnie wielu emocji i refleksji. Zdecydowanie polecam tę książkę każdemu, kto ceni sobie dobrze skonstruowane kryminały z głębszym tłem historycznym.

"Cień gejszy" Anny Klejzerowicz zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Historia Emila Żądło, charyzmatycznego dziennikarza o niezwykłej intuicji, wciągnęła mnie od pierwszych stron. Jego spokojne życie w Gdańsku zostaje nagle zakłócone, gdy ktoś podszywa się pod niego na forach internetowych, zostawiając tajemnicze komentarze dotyczące japońskich drzeworytów. Zaintrygowany, Emil...

Były gliniarz aktualnie dziennikarz, Emil Żądło, zostaje "uwikłany" w proces poszukiwania starych japońskich drzeworytów. Wszyscy, którzy próbują rozwikłać zagadkę giną w dziwnych okolicznościach. Emila i jego partnerkę, również spotykają dziwne przygody, co utwierdza ich tylko w przekonaniu, że są blisko odkrycia prawdy. Po co komu mało warte drzeworyty? Jaką tajemnicę skrywają? Ale wiadomo, że jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze :) A sekrety długo skrywane, nie lubią wychodzić na jaw, bo w tedy czyjś misternie budowany świat burzy się jak domek z kart.

Były gliniarz aktualnie dziennikarz, Emil Żądło, zostaje "uwikłany" w proces poszukiwania starych japońskich drzeworytów. Wszyscy, którzy próbują rozwikłać zagadkę giną w dziwnych okolicznościach. Emila i jego partnerkę, również spotykają dziwne przygody, co utwierdza ich tylko w przekonaniu, że są blisko odkrycia prawdy. Po co komu mało warte drzeworyty? Jaką tajemnicę...

Jest kryminał i jest historia sztuki - piękne japońskie grafiki - czyli jest dobrze.
Niestety mam podobne odczucia jak przy pierwszym tomie- historia dzieł sztuki została przedstawiona w jakiś taki " szkolny" sposób. Z okładki książki dowiedziałam się ,że autorka jest wielbicielką japńskiego drzeworytu. Czytając "Cień gejszy" nie domyśliłabym się tego. Bohaterowie podziwiają grafiki ale nic o nich nie wiedzą. Autorce pewnie chodziło o to żeby czytelnicy zdobywali wiedzę z bohaterami , ale momentami wypada to dziwnie.
Np. Marta po szybkim zapoznaniu się z zawilościami pisma japońskiego robi o tym obszerny wykład podając japońskie nazwy jego poszczególnych rodzajów. Zdolna kobieta.
System jest tak zagmstwany , że tuż po przeczytaniu nic z tego niepamiętamy odnosząc tylko wrażenie chaosu. Czy nie bardziej wiarygownie by to wypadlo gdyby autorka przedstawiła wszystko własmymi słowami?
Pozytywne jest to , że piarka kieruje naszą uwagę w stronę sztuki japońskiej , akcja jest dośc płynna , chociaż co do jej wiarygodności można by się spierać [ ze wzgledu na dużą ilość ofiar]. Mam sentyment do historii sztuki więc mimo wszystko mi się podobało.

Jest kryminał i jest historia sztuki - piękne japońskie grafiki - czyli jest dobrze.
Niestety mam podobne odczucia jak przy pierwszym tomie- historia dzieł sztuki została przedstawiona w jakiś taki " szkolny" sposób. Z okładki książki dowiedziałam się ,że autorka jest wielbicielką japńskiego drzeworytu. Czytając "Cień gejszy" nie domyśliłabym się tego. Bohaterowie...

Porównałbym to do przyjaznego kina familijnego. Bajka z elementami edukacyjnymi i delikatnym watkiem kryminalnym.

Porównałbym to do przyjaznego kina familijnego. Bajka z elementami edukacyjnymi i delikatnym watkiem kryminalnym.

Pomysł w stylu "dziadka z wermachtu" trochę naciągany. Skoro nawet Panu Tuskowi nie zaszkodził prawdziwy dziadek, to Gniademu tym bardziej jego przodek z Kriegsmarine:)) Dlatego nie kupuje tej historii. Dodatkowy plus za sporo wiedzy. I plus mniej za to samo, bo było jej za dużo i trąciła wklejkami z wikipedii.

Pomysł w stylu "dziadka z wermachtu" trochę naciągany. Skoro nawet Panu Tuskowi nie zaszkodził prawdziwy dziadek, to Gniademu tym bardziej jego przodek z Kriegsmarine:)) Dlatego nie kupuje tej historii. Dodatkowy plus za sporo wiedzy. I plus mniej za to samo, bo było jej za dużo i trąciła wklejkami z wikipedii.

Jedyną zaletą tej książki jest nawiązanie do kultury japońskiej.
Wady: fabuła mało realistyczna, postaci płytkie i Emil co chwilę zapalający kolejnego papierosa, aż czuć ten smród. Mam wrażenie, że autorka kiedy tylko "zacięła się" i nie wiedziała, co dalej napisać, to pisała "Emil zapalił papierosa".

Jedyną zaletą tej książki jest nawiązanie do kultury japońskiej.
Wady: fabuła mało realistyczna, postaci płytkie i Emil co chwilę zapalający kolejnego papierosa, aż czuć ten smród. Mam wrażenie, że autorka kiedy tylko "zacięła się" i nie wiedziała, co dalej napisać, to pisała "Emil zapalił papierosa".

16/52

16/52

Zmęczyła mnie ta książka. Pomysł może i niezły, ale wykonanie słabe. Irytowały mnie szczególnie dialogi: większość z nich kompletnie beż sensu oraz nic nie wnoszące do fabuły sceny.

Zmęczyła mnie ta książka. Pomysł może i niezły, ale wykonanie słabe. Irytowały mnie szczególnie dialogi: większość z nich kompletnie beż sensu oraz nic nie wnoszące do fabuły sceny.

Nie tylko dla fascynatów japońskich drzeworytów i historii Japonii z początków XX wieku. Wciąga!

Nie tylko dla fascynatów japońskich drzeworytów i historii Japonii z początków XX wieku. Wciąga!

Nie lubię zostawiać rozpoczętych serii, więc sięgnęłam po kolejny tom przygód Emila Żądło i jego przyjaciół. Ta przygoda spodobała mi się dużo bardziej - choć w pewnym momencie miałam w głowie "no, nie - znowu taki sam schemat", ale okazało się to nie być prawdą ;) Przyjemnie, szybko się czyta, jest dużo ciekawostek o Japonii i jej kulturze. Opowieść jest dosyć "płaska" i niewymagająca, ale polubiłam bohaterów i z przyjemnością przeczytałam o ich nowych przygodach.

Nie lubię zostawiać rozpoczętych serii, więc sięgnęłam po kolejny tom przygód Emila Żądło i jego przyjaciół. Ta przygoda spodobała mi się dużo bardziej - choć w pewnym momencie miałam w głowie "no, nie - znowu taki sam schemat", ale okazało się to nie być prawdą ;) Przyjemnie, szybko się czyta, jest dużo ciekawostek o Japonii i jej kulturze. Opowieść jest dosyć...